‘Οι νύχτες μακριά σου’ 


  ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
      
      ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 
       ΤΡΙΤΗ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
                 στις 9μμ
       στο Θέατρο Εξαρχείων
              Θεμιστοκλέους 69 απέναντι από το ΒΟΞ  
                               τηλ: 210 3300879


Ελάτε να σας φιλέψουμε και να μοιραστούμε μια ιστορία για την αγάπη, την απόσταση, την εγγύτητα και την ελπίδα της επιστροφής.

Το κείμενο της παράστασης βασίζεται σε ποιήματα 

της Μαριγώς Αλεξοπούλου, από τις ποιητικές της συλλογές 

Ποια μέρα λείπει, Φθονόμετρο, 

Τ’ αστέρια πάνε στη σειρά  

και τα ανέκδοτα Γράμματα εν πλω.

Διάρκεια παράστασης : 40’

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ
                       10 ευρώ

Σύντομη παρουσίαση της παράστασης

Φτάνοντας στο νεοκλασικό κτίριο όπου στεγάζεται το ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά στο πατρικό σπίτι της οικογένειας.

Σκηνή 1^η:   ‘Το σπίτι σε περιμένει’

Μπαίνοντας στο φουαγέ του θεάτρου βρισκόμαστε στον χώρο υποδοχής του σπιτιού όπου η οικοδέσποινα καλωσορίζει τους θεατές – καλεσμένους της και τους προσφέρει 
γλυκό.

Έχει κάθε λόγο να το κάνει: 

σήμερα επιστρέφει ο αδελφός της μετά από χρόνια απουσίας στα καράβια.

Ο πιο αγαπημένος παιδικός τους φίλος αναλαμβάνει να συνοδέψει τους θεατές στην αίθουσα του θεάτρου και ν' αφηγηθεί, μέσα από τη δική του ματιά, την ιστορία τους.

                                  

Σκηνή 2η:   ‘Οι νύχτες μακριά σου’

Επί σκηνής, αρχίζει να ξετυλίγεται μπροστά μας η ιστορία  των δυο αδελφών όλα αυτά τα χρόνια απουσίας. Η προσωπική διαδρομή του καθενός κι η προσπάθεια επικοινωνίας τους. 

                                                              

Σκηνή 3^η:  ‘Η γιορτή της επιστροφής’

Επιστρέφουμε στο φουαγέ όπου τα δύο αδέλφια προσφέρουν στους θεατές ένα 

γράμμα - ευχή - πρόγραμμα της παράστασης.                                                                                                      

                                                  

 Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενα:       ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

Σκηνοθεσία - Δραματουργία:    ΠΕΤΡΟΣ ΑΛΑΤΖΑΣ

Σύμβουλος Δραματουργίας:    ΡΟΥΛΑ ΤΣΙΤΟΥΡΗ

Βοηθός Σκηνοθέτη:    ΜΑΝΘΟΣ ΜΠΟΥΡΑΝΤΑΣ

Σκηνογραφική κι       

Ενδυματολογική Επιμέλεια :    ΕΥΑ ΜΑΡΑΘΑΚΗ, ΙΝΩ ΒΑΡΒΑΡΙΤΗ
                                                 

Μουσική:    ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ

Επιμέλεια κίνησης:    ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Σχεδιασμός φωτισμών:    ΜΕΛΙΝΑ ΜΑΣΧΑ

Ηθοποιοί:      ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗΣ

                     ΣΟΦΙΑ ΜΑΡΑΘΑΚΗ

                     ΔΑΥΙΔ ΜΑΛΤΕΖΕ




Φωτογραφίες παράστασης: ANDREA BONETTI

Υπεύθυνος Παραγωγής:     ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗΣ

Μαριγώ Αλεξοπούλου

                                                                                 

Μεγάλωσε σε ένα σπίτι «γεμάτο ερεθίσματα» και στα 15 της τριγυρνούσε με τον αδερφό της στην Αθήνα για να εντοπίσουν τα … κουδούνια των αγαπημένων της συγγραφέων. Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και με μεταπτυχιακές σπουδές στην αρχαία ελληνική τραγωδία στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, ανακάλυψε από πολύ νωρίς στο γράψιμο τον πιο απλό τρόπο αντίστασης σε ό, τι την πίεζε. «Μ’ ένα χαρτί και ένα μολύβι μπορούσα να δημιουργήσω έναν κόσμο». Ανάμεσα σε δύο πόλεις (Αθήνα – Γλασκώβη) στράφηκε στην ποίηση αυθόρμητα για να διασώσει το ακαριαίο. Έτσι προέκυψαν αρχικά δύο ποιητικές συλλογές («Πιο γρήγορα απ’ το φως», «Ποια μέρα λείπει», εκδ. Κέδρος). 

Όταν ολοκλήρωσε τη διατριβή της με θέμα το νόστο στην αρχαία ελληνική τραγωδία επέστρεψε στην Ελλάδα για να βιώσει το δικό της νόστο και να τον μεταγράψει στο «Φθονόμετρο», μια θεατρική εκδοχή μιας ραδιοφωνικής ακρόασης. Ο Βλαντιμίρ επανέρχεται σε κάθε της συλλογή. Είναι ένας καλός κλέφτης που δε φοβάται να χρεοκοπήσει από όνειρα. «Ύστερα ερήμην μου άρχισαν να με καταδιώκουν νέες μορφές, η Τατιάνα που μετακόμισε στη Μόσχα, η κόρη του ρεμπέτη και ο Ίκαρος πριν την πτώση του. Τα ποιήματα γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους χωρίς κάποιο συγκεκριμένο θέμα στο μυαλό μου. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να αναδημιουργώ την πόλη στην οποία ζω και με την αίσθηση του ανήκειν αλλά και με μια αποστασιοποίηση που δημιουργήθηκε μέσα από τον διχασμό της πραγματικότητας και της φαντασίας, του παλιού και του καινούριου. Αν τελικά η ποίηση γράφεται ως αναζήτηση της αλήθειας, το βιβλίο μου «Τ’ αστέρια πάνε στη σειρά», τώρα που υπάρχει, ολοκληρώθηκε μόλις απεικόνισα μια δική μου προσπάθεια να κερδίσω αυτό το ελάχιστο του ουρανού που στη ζωή μεταφράζεται ως πράξη αγάπης. Τα όνειρα έγιναν γρήγορα αστέρια. Βρέθηκε ο τίτλος. Βρέθηκε ο άγιος αναγνώστης κι από εκεί πάλι η ίδια αγωνία για εκείνο που μπορεί να γίνει ‘η αιωνιότητα σε μια στιγμή’.»